چگونه دف تمرین کنیم؟

برای یادگیری هر هنری یا کاری یا حتی انجام دادن کارهای روزانه لازم است به چهار نکته خیلی مهم توجه کنید:

۱: برنامه ای بنویسید که کوتاه مدت باشد. یعنی در ابتدا برنامه ی کوتاه مدت بنویسید مثلا برنامه روزانه:

علت این است که انسان در ابتدا خیلی پایبند به برنامه نیست و اگر برنامه ی بلند مدت بنویسد در عمل ممکن است شکست بخورد. آموزش دف در اصفهان شخصی که نمیتواند برنامه ی روزانه اش را درست و منظم انجام دهد چطور میتواند برنامه بلند مدت هفتگی یا ماهانه یا سالانه را انجام دهد؟ پس باید ابتدا خود را به برنامه ی روزانه عادت دهیم.

۲: برنامه باید شامل اهداف کوچک باشد

خیلی از دوستان، در ابتدا آنقدر اهداف بزرگ مینویسند که در عمل هرگز قادر به انجامشان نیستند. پس توجه کنید گه اهداف کوچک و ساده باشد و خیلی کار را سخت نکنید که از برنامه نوشتن دلزده شوید. انسان با واژه شکست هرگز میانه خوبی نداشته پس اجازه ندهید که در هیچ موردی شکست را قبول کنید. پس اهداف کوچک باشد که پایبندی به برنامه شکل بگیرد. برای ورود به فروشگاه دف در اصفهان کلیک کنید.

۳: برنامه های خود را حتما یاد داشت کنید

علت این است که به دلیل مشغله های مختلف در روز ممکن است فراموش کنید که در فلان ساعت باید چه کاری انجام می دادید. اما هنگامی که یاد داشت شود هرگز فراموش نمی شود و نظم بسیار خوبی شکل میگیرد. اگر شرایط برای داشتن کاغذ و خودکار در هر مکانی برایتان فراهم نیست می توانید یاد داشت موبایلتان استفاده کنید.

۴: .و در آخر به این نکته دقت کنید که تمام موارد بالا فقط در عمل است که منجر به موفقیت می شود.

خیلی از دوستان در عمل کوتاهی می کنند و خب این مشخص است که در صورت عملیاتی نشدن برنامه هرگز به هدف نمی رسید و باز هم شکست میخورید.

و نکته آخر اینکه اگر به برنامه ساده تان عادت کردید هرگز نگذارید که برای همیشه اهدافتان کوچک بماند یا کوتاه مدت بماند. این فقط برای ابتدای برنامه ریزی بود که باید به خود آسان می گرفتید. زمانش که رسید اهداف را بزرگتر در بلند مدت قرار دهید تا هر روز پیشرفت داشته باشید. باید توجه کنید که هر روزتان باید بهتر از دیروزتان باشد. اگر در روز یک در صد پیشرفت کنید در پایان سال ۳۶۵ درصد نسبت به روز اول پیشرفت داشته اید.

در مورد دف چه میدانید؟

دف، یکی از سازهای کوبه‌ای در موسیقی ایرانی است.این ساز شبیه به دایره ولی بزرگ‌تر از آن است.

چنانکه از کتاب‌های موسیقی و نوشته‌ها و اشعار بر می‌آید، در دوره اسلامی ایران، این ساز برای پشتیبانی از ساز و حفظ وزن به کار می‌رفته و رکن اصلی مجالس عیش و طرب و محافل اهل ذوق و عرفان بوده که قوالان هم با خواندن سرود و ترانه آن را به کار می‌بردند.

در کتاب‌های لغت در معنی دف یا دایره می‌نویسند: آن چنبری است از چوب که بر روی آن پوست کشند و بر چنبر آن حلقه‌ها آویزند.

در قدیم برای آنکه طنین بهتری داشته باشد روی دف پوست آهو می‌کشیدند.

در قدیم دف یا دایره کوچک را که چنبر آن از روی و برنج ساخته می‌شد خمک یا خمبک می‌گفتند.

به دست زدن با وزن و به اصطلاح بشکن زدن هم خمک یا خمبک می‌گفتند.

دف‌هایی هم بوده که بر چنبر آن زنگ تعبیه می‌کردند و می‌نواختند. زنگهای دف را جلاجل می‌گفتند.در دوره اسلامی به کسانی که دف یا دایره می‌نواختند جلاجل زن می‌گفتند.

در ایران کهن جلاجل وسیله‌ای بیضی شکل و بزرگ بود که زنگ‌هایی بر آن می‌بستند و در جنگ‌ها به کار می‌بردند و ظاهراً صدای مهیبی داشته است.

دف را که بر آن زنگوله تعبیه می‌کنند دف زنگی می‌گویند.

پس از آنکه تمبک مجلسی شد به تدریج جای دف را گرفت و از رونق دف کاست و دف را بیشتر در شهرهای کوچک و قصبات در مجالس عیش و سرور به کار می‌بردند به ویژه در کردستان و آذربایجان بسیار متداول بود و نوازندگان ماهر داشت. در سال‌های اخیر دف نوازی در بیشتر شهرهای ایران رایج‌تر شده است و هنر آموزان به آموختن آن روی آورده‌اند.

نوازندگان دف :

بیژن کامکار،عماد توحیدی،مهرداد کریم خاوری، مسعود حبیبی، احمد خاک طینت، سیامک عزیززاده،پژمان حدادی، پژهام اخواص، حافظ ناظری، سیاوش ناظری ، مهدی سنگی کرمانشاهی و ….

ساختمان دف

کلاف اصلی دف، بدنه‌ای استوانه‌شکل و کوتاه از جنس چوب است که در یک طرف آن استوانه، پوست حیوانات یا پلاستیک کشیده‌شده‌است(بهترین نوع دف، با پوست حیوانات و در فصل بهار ساخته می شود).

ابتدا و انتهای قاب اصلی با برش زاویه‌دار (اصطلاحا برش فارسی) به هم چسبیده می‌شوند و ضخامت یک سمت از کلاف با تراشیدن چوب کمتر شده و پوست با سریش روی این لبه می‌چسبد و با گل‌میخ محکم می‌شود.

ساختمان دف را می توان به اجزای زیر تقسیم کرد:

کلاف اصلی
پوست
حلقه‌ها
گل‌میخ‌ها

کمانه

کمانه حلقه ای چوبی است با عرض 5 الی 6.5 سانتی متر(تفاوت در اندازه به دلیل تفاوت در اندازه دستان نوازندگان این ساز است و اینکه این ساز برای دستان خانم ها نیز مناسب باشد) با دایره ای به قطر 50 الی 55 سانتی متر که کمتر به اندازه های کوچکتر یا بزرگتر دیده می شود.ضخامت چوب از طرف پوست، به 2 الی 3 میلیمتر و از طرف پشت به 1.5 سانتی متر می رسد.در صورتی که کمانه به شکل دایره ساخته شده و از تقارن کامل برخوردار باشد و پوست از طرفین یکسان کشیده شود، ساز صدای بسیار مطلوبی خواهد داشت.روی قسمت پشت چوب، یک فرو رفتگی ایجاد می گردد که محل استقرار انگشت شست میباشد و اصطلاحا آنرا شستی می گویند.

انواع کمانه

کمانه دو گونه است.

کمانه یک کمه

از چوبی با قطر 1.5 سانتی متر تهیه می گردد.دو سر چوب را طوری به یکدیگر متصل می کنند که به شکل دایره شود.این نوع کمانه، کم تر بر اثر فشار چوب کج می شود و از نظر وزن، نسبت به نوع دیگر، سبک تر است.

کمانه دو کمه

از دو چوب با قطری در حدود نیم سانتی متر که روی هم پرس شده اند ساخته می شود.این نوع کمانه سنگین تر می باشد اما در برابر فشار پوست، مقاوم تر است.

پوست

پوست مصنوعی

پوست مصنوعی نسبت به پوست های طبیعی خواصی دارد که از جمله آن می توان به

داشتن کوک ثابت
قابلیت کوک با نت برای هر دف معین
یک دستی ضخامت سطح پوست دف
یک دستی کشش و یک دستی مواد سازنده در کل پوست
عدم جذب رطوبت در نتیجه عدم تغییر حالت بر اثر آن
عدم تغییر کوک در حال اجرا
تاب بر نداشتن کمانه به دلیل کشش یک سان پوست
صدای استاندارد شده همانند سازهای ارکستر و سمفونی

تجزیه نشدن توسط باکتری ها و میکروب ها

نداشتن بوی نا مطبوع
عدم ایجاد بیماری و حساست
عدم افت ارزش ساز به دلیل عدم افت کیفیت پوست آن
پر طرفدار تر از سازهایی با پوست طبیعی

پوست طبیعی

برای ساختن دف با پوست طبیعی، از پوست حیواناتی همانند گوسفند، بز، آهو و میش استفاده می گردد.پوست مناسب پوستی است که کهنه باشد.برای امتحان، اگر به پوستی آب بزنیم و از آن بوی نامطبوع ساطع نشود، پوست کهنه است.

پوست باید به خوبی دباغی شده باشد، یعنی ضخامت تمام نقاط آن یکسان باشد.برای دباغی پوست نباید از موادی همانند آهک که در صنایع چرم سازی به کار می رود، استفاده شود.بلکه باید در آب خوابانده شود و به مرور زمان موها را از پوست جدا نمود.آهک و مواد شیمیایی که در چرم سازی به کار می رود، چربی پوست را از بین می برند و در صدای آن تاثیر بدی می گذارند.

پوست دف را نباید خیلی گرم کرد چون احتمال پاره شدن پوست وجود دارد.در ضمن، ممکن است در اثر کشیدگی زیاد پوست، کمانه کج شود.گرم کردن پوست، باعث خشک شدن چربی پوست شده و ساز را بد صدا می کند.حتی الامکان نباید به پوست دف آب زد چرا که در دراز مدت، بر کیفیت صدای آن اثر گذار است.

اگر پوست دف در اثر گرمی هوا یا آفتاب بسیار کشیده شود، می توان آنرا از طرف پوست روی زمین صاف یا موزاییک شده گذار تا رطوبت زمین را آهسته آهسته به خود جذب کند.

پوست را نباید روی آتش گرم کرد.برای گرم کردن پوست باید از هوای خشک، آفتاب یا تشک برقی استفاده کرد.اگر هیچ کدام از موارد در دسترس نبود، ناگزیر از هیتر برقی یا آتش استفاده می شود.لازم به ذکر است که در این روش، احتمال وقوع شوک حرارتی، پاره شدن پوست، خشک شدن چربی پوست و در نهایت پاره شدن پوست را به همراه دارد.برای جلوگیری از این مورد، باید دف را به فاصله مناسبی از آتش گرفت.باید دف را دایما بر روی حرارت بچرخانیم تا پوست تدریجا منقبض شود.با دست دما را کنترل می کنیم و اگر در جایی دمای پوست از حد مطبوع بیشتر باشد، دف را به صورت رفت و برگشتی ( بادبزنی ) حرکت می دهیم تا آن جایی که دف انقباض لازم را کسب کند.

حلقه ها

در جدار داخل کمانه، میخ ها قلاب مانندی تعبیه می گردد که روی آنها حلقه های فلزی 3تایی یا 4تایی و با فاصله 3 سانتی متر از پوست و 1 سانتی متر از دسته پهلویی نصب می گردند.این حلقه ها را با نام دیگری چون جلاجل نیز می شناسند.

گل میخ ها

به منظور مهار کردن و نگاه داشتن پوست روی کمانه در قسمت پشت، روی ضخامت 1.5 سانتی متری، کمانه پوست را به وسیله ی میخ های سر تخت ( شبیه به پونز ) مهار می کنند.