معروف ترین نوازندگان سه تار و تار در ایران

معروف ترین نوازندگان سه تار و تار در ایران

سه تار یک ساز زهی و مضرابی ایرانی است که در موسیقی دستگاهی ایرانی بسیار رواج دارد. این ساز در ابتدا جزو خانواده‌ی ساز تنبور و تار بوده است، اما امروزه بیشتر به تار شبیه است. تاریخچه‌ی سه‌تار خواندنی و پربار است. از اولین و قدیمی‌ترین نمونه‌های این ساز، می‌توان به ساز ناصرالدین شاه اشاره کرد که طی اتفاقانی به دست احمد عبادی می‌رسد. استاد سه تار در اصفهان در ادامه برجسته‌ترین اساتید و نوازندگان سه تار در طول زمان را مرور و بررسی خواهیم کرد:

میرزا عبدالله فراهانی

نوازنده معروف تار در دوران ناصرالدین شاه متولد ۱۲۲۲ است که در سال ۱۲۹۷ در سن ۷۵ سالگی چشم از جهان فروبست.

یکی از سرشناس‌ترین نوازندگان سه تار و تار، و از اساتید موسیقی است که در سال ۱۲۲۲ در شیراز به دنیا آمد. او که دومین فرزند آقا علی اکبر فراهانی، نوازنده چیره‌دست تار در دوران ناصرالدین شاه، و پدر احمد عبادی، از مشهورترین نوازندگان سه تار می‌باشد، او ردیف موسیقی ایرانی را به نظم درآورد.

میرزا عبدالله علاوه بر سه تار در نواختن تار هم استاد بود، اما شهرت او بیشتر در سه تار نوازی است. او شاگردان زیادی داشت از جمله: مهدی‌قلی هدایت، فرصت شیرازی، ابوالحسن صبا، حسین هنگ‌آفرین، سید حسین خلیفه، مهدی‌خان صلحی، اسماعیل قهرمانی، سید مهدی دبیری، حاج آقا مجرد ایرانی و پسرش احمد عبادی.

او با بازنگری در دستگاه‌های موسیقی ایران و ترکیب بعضی از آنها، هفت دستگاه کامل و مستقل ایجاد کرد که توسط تعدادی از شاگردانش از جمله: میرزا نصیر، فرصت شیرازی و مهدی‌قلی هدایت در طول هفت سال نت‌نویسی شدند.

چهار فرزند میرزا عبدالله فراهانی به نام های: مولود، ملوک، جواد و احمد همه با موسیقی آشنایی و در آن تبحر داشتند. میرزا عبدالله فراهانی سرانجام در سال ۱۲۹۷ در سن ۷۵ سالگی و در تهران درگذشت.

در آموزشگاه موسیقی رادفر، خرید فروش سه تار در اصفهان سه تار مورد نظر خود را از میان برترین برندها با قیمتی مناسب و با اطمینان از اصل بودن آن انتخاب کنید خرید اینترنتی راهی سریع و آسان است که امکان سفارش کالای مورد نظر را با ضمانت کیفیت به شما می دهد.

ارسلان درگاهی

متولد ۱۲۸۱ در تهران از شاگردین درویش خان. او متولد سال ۱۲۸۱و شهر تهران میباشد. وی که از کودکی به هنر علاقمند بود برای تحصیل به مدرسه کمال الملک رفت و در ۱۵ سالگی نزد درویش خان نوازندگی تار و سه تار را شروع و توانست نشان تبرزین طلایی را از استاد درویش خان دریافت کند.

ارسلان درگاهی با نواختن تار و سه تار همراه با آواز قمرالملوک و ضبط صفحه به محبوبیت زیادی دست پیدا کرد. البته او هرگز به صورت حرفه‌ای شغل نوازندگی را انتخاب نکرد و به عنوان کارمند مشغول به خدمت بود و به همین دلیل در نوازندگی از نام مستعار امیر ارسلان استفاده می‌کرد.

بعدتر نیز چون به سه تار علاقه بیشتری داشت، نوازندگی تار را کنار گذاشت. از میزان هنر و تبحر او در نوازندگی به نقل قول روح اله خالقی اشاره میکنیم که او را باادب، لطیفه گو، با ذوق و دوست داشتنی می‌داند.

درمورد او می گوید: «ارسلان درگاهی موسیقی را نه برای جلب توجه، بلکه برای علاقهٔ ذاتی اش دنبال می‌کند و در عصری که بسیاری از هنرمندان به نام هنر، موسیقی را به ابتذال کشاندند، وی خود را از آنها جدا می‌گیرد و فقط در محافل آشنا و دوستان می‌نوازد».

جلال ذوالفنون

ذوالفنون در شناسایی موسیقی ایران به جهانیان سهم بسیاری داشت. جلال ذوالفنون متولد سال ۱۳۱۶ در شهرستان آباده استان فارس هستند. پدر او حبیب ذوالفنون و برادرش محمود ذوالفنون از اولین استادان وی در موسیقی بودند.

او در سن ۹ تا ۱۸ سالگی در هنرستان موسیقی ملی مشغول تحصیل بود و سپس موسیقی کلاسیک را در دانشگاه تهران درطول چهار سال دنبال کرد. آموزش تار در اصفهان

جلال در طول تحصیل خود از محضر بسیاری از استادان آن دوره استفاده کرد از جمله: ارسلان درگاهی، روح اله خالقی، ابوالحسن صبا، جواد معروفی، حسن صبا، موسی معروفی، نورعلی برومند، دکتر مسعودیه، یوسف فروتن، دکتر داریوش صفوت، سعید هرمزی و علیرضا مشایخی.

او فعالیت‌های هنری زیاد و ارزشمندی درطول سالیان انجام داده است که از بین آنها می‌توان به: فعالیت موسیقایی در سازمان رادیو و تلویزیون، تدریس موسیقی در مقاطع مختلف از مهدکودک و دبستان تا دانشگاه، کنسرت های بسیار در داخل و خارج از ایران (ژاپن، آمریکا، کانادا، اروپا و استرالیا)، تلفیق موسیقی ایرانی با باله‌های اروپایی با همکاری موریس بژاز، برگزاری کنسرت در نیویورک برای معرفی موسیقی ایرانی به دنیا با همکاری موسسه world music institiute، برگزاری کنسرت در سارمان ملل متحد در سال ۱۹۹۴ و تالیف کتاب های بسیار در زمینه موسیقی و آموزش آن، اشاره کرد.

علی اکبر خان شهنازی

نوازنده تار و از شاگردان میرزا حسینقلی و میرزا عبدلله. استاد علی اکبرخان شهنازی از اساتید قدیمی سه تار است و در تدریس موسیقی سنتی ایرانی نیز شناخته شده است. پدر و عموی وی به نام های میرزا حسینقلی و میرزا عبدالله اولین اساتید وی بوده‌اند.

او برای ادامه‌ی آموزش خود نزد درویش خان رفت. علی اکبر خان را می‌توان تک نواز و همنواز تار و همچنین آموزگار تار و ردیف‌های سازی به شمار آورد.

او صفحات گرامافون مختلفی از جمله تک نوازی های خود، یا همنوازی با خوانندگانی چون دماوندی و اقبال السلطان را در کارنامه ی خود دارد. بهترین آثار شهنازی را میتوان پیش درآمد ابوعطا، تصنیف ابوعطا، رنگ سه گاه و تصنیف چهارگاه دانست.

او همچنین مؤلف آثاری مانند ردیف عالی تار به روایت میرزا حسینقلی، و ردیف تار به روایت خودش می‌باشد. او شاگردان برجسته ای نیز تربیت کرده است از جمله: محمدحسن عذاری، رضا وهدانی، هوشنگ ظریف، حبیب اله صالحی، محمدرضا لطفی و داریوش پیرنیاکان.

حسن کسایی

نوازنده تار و از شاگردان استاد صبا. استاد حسن کسائی متولد مهرماه ۱۳۰۷ میباشد و از کودکی به موسیقی علاقمند بوده است. او در ۱۲ سالگی نوازندگی نی را آغاز و در ۱۳ سالگی به کلاس‌های استاد نوایی رفته است.

کسائی سپس برای یادگیری نواختن ردیف‌ها، شاگردی استاد صبا را تجربه کرد و با هنرمندان بزرگی از جمله خالقی، مشیر همایون و حسین محجوبی همکاری کرد. کسائی سال های زیادی به عنوان صاحب مکتب در زمینه‌ی نی، سه تار و آواز در اصفهان مشغول به فعالیت‌های موسیقایی بوده است.

هرچند او را بیشتر استاد بداهه‌نوازی می‌دانند اما مقدار زیادی از ضربی‌ها و آوازی‌های نوازندگان نی، از نوازندگی های او بهره گرفته اند. او در نواتن نی ایرانی بی‌رقیب بود و در زمان های فراغتش نیز به نواختن سه تار می‌پرداخت و او را می‌توان از جمله برجسته‌ترین نوازندگان سه تار دانست.

محمد رضا لطفی

در ۲۳ سالگی و پس از آموختن موسیقی ایرانی به منظور آشنایی با موسیقی کلاسیک و نوازندگی ویولن به آمریکا مهاجرت می‌کند. محمدرضا لطفی یکی از چهره های به نام و شناخته شده در موسیقی ایرانی استو او متولد در ماه ۱۳۲۵ در شهر گرگان است. لطفی را شاید بتوان شناخته‌شده‌ترین نوازندگان سه تار دانست.

پدر او علاوه بر شعل معلمی، نوازنده‌ی تار و خواننده نیز بوده است. برادر لطفی نیز تار می‌نواخته است. خود لطفی میگوید بیشتر تحت تاثیر برادرش به نوازندگی تار علاقمند شده است تا پدرش.

او در طول تمام زندگی حرفه‌ای خود، مشغول تلاش برای حفظ موسیقی سنتی ایرانی و آموزش آن به علاقمندان و شاگردانش بوده است. او نوازنده‌ای بسیار چیره دست و با تکنیک بود و همواره شور و اشتیاقی خاص نسبت به موسیقی سنتی و نوازندگی تار داشت.

زندگی هنری او برای علاقمند موسیقی بسیار تاثیرگذار است و او را به چهره‌ای جاودانه در عرصه‌ی موسیقی سنتی ایران تبدیل کرده است.

لطفی هم‌زمان با تار، به نوازندگی ویولن کلاسیک نیز مشغول بود و به گفته خودش، زمانی در ۲۳ سالگی پس از اینکه تمامی آموزش‌های ردیف، رِنگ‌ها، ضربی‌ها و… را پشتِ سر گذاشته بود، موسیقی ایرانی را رها کرد تا به سراغ موسیقی کلاسیک غرب برود و در آمریکا ادامهٔ تحصیل بدهد.

فعالیت‌های هنری محمدرضا لطفی

بنابراین برای مدت‌ها تنها به فعالیت در زمینهٔ موسیقی کلاسیک غربی، و نوازندگی ویولن پرداخت. خودش نقل می‌کند که پس از مدتی یک روز چشمش به سه‌تارش، که روی دیوار اتاق آویزان بود، افتاد و از روی دل‌تنگی با این ساز، سه‌تار را برداشته و به نواختن مشغول شده‌است. وی اضافه می‌کند:

«همین که دوتا ناخن به آن زدم، اشک از چشمانم سرازیر شد. دیدم که موسیقی غرب چنین حالتی را هیچ وقت به من نمی‌دهد.»

محمدرضا لطفی دوران سربازی خود را با سپاهِ دانش به سنندج رفته بود و در همین زمان با خانوادهٔ کامکار آشنا شد. به‌واسطهٔ همین آشنایی وی با قشنگ کامکار از اعضای گروه کامکار معروف آشنا شد و در نهایت ازدواج کرد البته لطفی و قشنگ کامکار در نهایت از یکدیگر جدا شدند.

قشنگ کامکار اولین خانمی هست که پس از انقلاب به منظور اجرای موسیقی به روی صحنه رفت و بعدها به همراه سیما بینا کنسرت‌هایی ویژه بانوان در خارج از کشور برگزار کرد که امید لطفی حاصلِ این ازدواج است.

یک دیدگاه بگذارید